W życiu codziennym bardzo często termin zadośćuczynienia i odszkodowania stosowany jest zamiennie i bez świadomości istnienia poważnych różnic pomiędzy tymi instytucjami... Tymczasem odszkodowanie i zadośćuczynienie to dwie zupełnie odrębnie i różne sprawy. Odszkodowanie stanowi wyrażoną w pieniądzu równowartością powstałej szkody. Przy czym szkoda taka powinna mieć charakter majątkowy (do tak pojmowanej szkody należy wliczyć także stratę oraz utracony - ewentualny zysk - który osoba poszkodowana mogła uzyskać, gdyby nie doszło do zdarzenia powodującego szkodę). Natomiast zadośćuczynienie, stanowi rekompensatę pieniężna za krzywdy. O zadośćuczynieniu można mówić wtedy, gdy powstałe szkody związane są ze zdrowiem bądź ciałem poszkodowanego (chodzi zatem przede wszystkim o cierpienie fizyczne i psychiczne)… W praktyce zadośćuczynienie ma na celu pokrycie kosztów leczenia, opieki, rehabilitacji, ewentualnego przygotowania do nowego zawodu). Instytucja zadośćuczynienia przewidziana jest w art. 445 § 1 Kodeksu Cywilnego (który odwołuje się do art. 444 § 1 kc). A zatem w myśl obowiązujących przepisów poszkodowanemu, który w wyniku wyrządzonej szkody doznał uszkodzenia ciała bądź rozstroju zdrowia sąd może - tytułem zadośćuczynienia pieniężnego - przyznać odpowiednią sumę pieniędzy za doznaną krzywdę. Warto jednak zaznaczyć, że od uznania Sądu zależy wysokość sumy zasądzonej tytułem zadośćuczynienia. Podstawowe znaczenie ma w tym zakresie zebrany materiał dowodowy (zdjęcia, dokumentacja medyczna czy przesłuchania świadków oraz ewentualnie opinia biegłego). Zadośćuczynienie w praktyce ma zatem charakter niedookreślony, jednakże w orzecznictwie wskazuje się pewne kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu jego wysokości: Przed wszystkim zadośćuczynienia powinno mieć charakter kompensacyjny, nie będący jednak wartością nadmierną w stosunku do powstałej krzywdy (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4.02.2008 roku; sygn. akt III KK 349/07).
Natomiast w przypadku odszkodowania osoba poszkodowana musi przedstawić przed Sądem wyczerpujący materiał dowodowy, który wskazywać będzie dokładnie fakt, okoliczności oraz wysokość powstałej szkody (a zatem: rachunki, faktury itp).
